SU İLE ATEŞİN HİKAYESİ....(CAN YÜCEL)

Ateş bir gün suyu görmüş yüce dağların ardında
Sevdalanmiş onun deli
dalgalarına.
Hırçın hırçın kayalara vuruşuna,
Yüreğindeki
duruluğa...
Demiş ki suya:
Gel sevdalım ol,
Hayatıma anlam veren
mucizem ol...

Su dayanamamiş ateşin gözlerindeki sıcaklığa
al
demiş;
Yüreğim sana armağan...
Sarılmış ateşle su birbirlerine
sıkıca,
kopmamacasına...

Zamanla su, buhar olmaya,
ateş, kül olmaya
baslamış.
Ya kendisi yok olacakmış, ya aşkı...
Baştan alınlarına yazılmıs
olan kaderi de
yüreğindeki kederi de
alıp gitmiş uzak diyarlara
su...

Ateş kızmış, ateş yakmıs ormanları...
Aramiş suyu diyarlar
boyu,
günler boyu, geceler boyu
Bir gün gelmiş, suya varmış yolu
Bakmış
o duru gözlerine suyun,
biraz kırgın, biraz hırçın.
Ve o an
anlamış;
Aşkın bazen gitmek olduğunu,
Ama gitmenin yitirmek
olmadığını....

Ateş durmuş, susmuş, sönmüş aşkıyla.
İşte o zamandan
beridir ki:
Ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş...
Ateşin yüreğini sadece
su,
Suyun yüreğini sadece ateş alır olmuş.....

harika sagol